Oplosbare epoxidehydrolase (zij) is een nieuw therapeutisch doel in een aantal ziekten die ontsteking als gemeenschappelijke onderliggende oorzaak hebben. zij beperkt weefselniveaus van cytochrome P450 (CYP) epoxiden uit omega-6 en omega-3 meervoudig onverzadigde vetzuren (PUFA) worden afgeleid door deze antiinflammatory bemiddelaars die in hun minder actieve diols om te zetten. Hier, onderzochten wij de metabolische gevolgen van zij inhibitor (t-TUCB) in muizen vet-1 met transgenic uitdrukking van desaturase omega-3 geschikt om weefsels met endogene omega-3 PUFA te verrijken. Deze muizen stelden verhoogde CYP1A1, CYP2E1, en CYP2U1-uitdrukking en overvloedige niveaus van omega-3-afgeleide epoxiden 17,18 epoxyeicosatetraenoic zuur (17,18-EEQ) en 19,20 epoxydocosapentaenoic (19,20-INFORMATICA) tentoon in insuline-gevoelige weefsels, vooral lever, zoals die door zwaarlijvige muizen vet-1 wordt bepaald van lc-esi-MS/MS. In, t-TUCB verhoogde lever 17,18-EEQ en 19,20-INFORMATICAniveaus en versterkten de omega-3-afhankelijke die vermindering in weefselontsteking en lipideperoxidatie wordt waargenomen. t-TUCB veroorzaakte ook een intensere antisteatotic actie in zwaarlijvige muizen vet-1, zoals die door de magnetische resonantiespectroscopie worden geopenbaard. In het bijzonder, schuinde t-TUCB macrophage polarisatie naar een antiinflammatory M2-fenotype af en breidde het interscapular bruine vetweefselvolume uit. Voorts herstelde t-TUCB leverniveaus van Atg12-Atg5 en lc3-II stamverwanten en verminderde p62-uitdrukking, die op omhoog-verordening van lever autophagy wijzen. t-TUCB verminderde constant endoplasmic netwerkspanning door de vermindering van phosphorylation IRE-1α wordt aangetoond en eIF2α die. Deze acties werden gerecapituleerd in vitro in palmitate-klaargemaakte hepatocytes en werden adipocytes uitgebroed met 19,20-EIV of 17,18-EEQ. De vrij gelijkaardige maar minder uitgesproken acties werden waargenomen met epoxide omega-6, 14,15-EET, en niet-geoxydeerde DHA. Samen, identificeren deze bevindingen omega-3 epoxiden als belangrijke regelgevers van ontsteking en autophagy in insuline-gevoelige weefsels en postulaat zij als druggable doel in metabolische ziekten.